over schaamte, licht en waarheid

“We are unlimited potentiality” — Deepak Chopra

Deze zin blijft maar bij me en bij me deze week. Het is zó waar. Wij zijn eindeloze wezens.

Ik heb me er zelfs voor geschaamd in mijn leven, voor mijn eigen licht en voor mijn geloof dat álles kan. Dat wat we zíen niet per se de waarheid hoeft te zijn. En dat zoiets als ‘de waarheid’ eigenlijk helemaal niet bestaat.

Maar als ik voel in mijn hart: daar zijn geen grenzen, daar is geen tijd, daar is geen oordeel en daar zijn geen verwachtingen, daar is alleen maar eindeloze ruimte, eindeloze mogelijkheid. Een uitnodiging! En het is aan mij, keer op keer opnieuw, om te besluiten: yes, ik wil ontdekken hoe eindeloos ik leven kan 🔥

Wijder en wijder, dieper en dieper, opener, liefdevoller, kernachtiger….. het leven gaat maar door… hoe meer ik open ga, hoe meer het leven opengaat, enzovoort, eindeloos. Dat is toch te magisch voor woorden? Geef me 1 reden… waarom zouden we dit níet willen ontdekken?

😊☀️✨

tekeningen by me

Welkom

Hé daar mooi mens vol met dromen,
verlangens, visioenen,
innerlijk weten,
het leven wacht op jou.

Op jouw waarheid, jouw wijsheid,
jouw oh zo mooie zijn.

Kijk eens naar je voeten.
Jouw plekje in de wereld,
ligt gewoon al voor jou klaar.

Kom je ons verrijken?

Ik kan je helpen stapjes zetten,
moed aanboren,
en vertrouwd raken met je eigen Licht.

Zodat je volop mag stralen,
voelen, leven, zijn,
zoals je diep van binnen bent.

~

Bij deze officieel geopend: de Vrije Ruimte!
Plek voor creativiteit en bewustwording.
Mijn hart bruist, ik ben zo trots en dankbaar.

Voel je van harte welkom voor een individuele sessie, workshop of ceremonie in mijn praktijk.
Of lees ter inspiratie lekker deze blog artikelen!

x

meer over individuele begeleiding: nina-smit.nl
meer over mij en mijn werkwijze: nina-smit.nl/nina

Moe met een glimoogje

Ik vind mezelf best wel dapper deze dagen.

Vorige week liep ik langs een “ambachtelijk bonbon atelier” met van die krulletters op de etalageruit. En ja, toen vroeg mijn lichaam mij toch echt naar binnen te stappen…
Als een kindje vroeg ik hoeveel ze kostten, die lekkere bonbons in al die smaken.
‘400 gram voor 4,95.’
‘Hoeveel zijn dat er dan ongeveer?’
‘7.’
‘Okee.’ Ik kon het niet laten de hele tijd te glimlachen. Met mijn neus nog net niet tegen de ruit gedrukt en bij ieder bonbonnetje vragend wat er dan voor lekkers ín zit zocht ik 7 smaken uit. Lavendel… sinaasappel… karamel…. yummm.

‘Nu moet je ze gauw opeten, anders smelten ze’. Oja. 32 graden…

Met mijn bonbonnetjes in mijn rugzak liep ik de schaduw tegemoet en onder een grote boom in een binnentuin vond ik een bankje die op mij te wachten stond. Achter mij zaten twee dametjes op klapstoeltjes. Ongewoon dichtbij eigenlijk.

Twee lieve kletstantes. Eentje wel over de 90, de andere leek haar dochter. Strohoedjes op en allebei een gebogen rug. Ze hadden het over wc borstels.

Ik ging zitten en ik pakte mijn zakje bonbons. Hmmm… ogen verder open… welke eerst? En toen voelde ik: ik wil die dametjes er ook eentje aanbieden. En gelijk ook twijfel… straks pakken ze de lekkerste… en: ik had ze gekocht om mijn eigen lef te vieren. Moest ik ze dan wel weg gaan geven? Fuck it, ik voel het toch?

Ik draaide me om: ‘Willen jullie ook een bonbonnetje?’. Geen reactie. Ik erheen. Nog eens vragen. ‘Nee dankje’, zei de dochter. Maar het oudere dametje keek mij met net zulke grote ogen aan als ik in de chocoladewinkel: ‘Nou zeg, die zien er lekker uit…’

Ik bracht het zakje wat dichterbij en ze stak haar hele hand erin. Grabbel, grabbel. En toen ik weer op m’n bankje zat en ook zelf een hapje nam zei ze achter me: ‘nou, jij trakteert wel zeg!’

En toen dacht ik: ja wat is het toch prachtig om te delen. Om sámen te vieren. Gewoon mijn intuïtie achterna. Een mini avontuurtje en een prachtige mini ontmoeting die de bonbonnetjes nog 10 keer zo lekker deden smaken.

Ik ging ervan open. En het deed me weer even beleven: ja, dit is hoe het leven werkt voor mij, gewoon mijn intuïtie achterna. Hoe kan je nou ooit van tevoren weten waarom de dingen goed voor je zouden zijn? Je lichaam weet het wel, die geeft je seintjes.

En zo zat ik daar nog even. En peuzelde. En schreef wat. En glimlachte naar voorbijgangers en maakte zo makkelijk contact met mensen die ook open stonden. Die glimlach uit de chocoladewinkel, die zat er nog steeds. En toen ik wegliep zwaaide het oude dametje en ik elkaar nog even gedag.

En soms ben ik moe. Zoals nu eventjes. Bijkomen van het dapper zijn. Maar dan zie ik aan mijn glimoogjes dat het leven prachtig is.

A new way of friendship

I wish to share a little personal story about standing up for yourself and the magic it can bring into your life.

It is about friendship. And it is a long story, so you might want to take a cup of tea or something to take your time with it.

~

For years ever since i am a woman, i had this longing to travel back in time to childhood. Where friendship was all about playing. An intuitive get-together wherein anything could arrise: we could sing, dance, perform a little show for each other, we made nature-soup, digging holes to find special golden sand. We laughed, cried, made up imaginary stories, giving each other comfort and cuddles.

And i missed this in my ‘grown-up life’. How come we stop cuddling at some point?

The thing that mostly fascinated me was this certain ‘shape’ that arrises in grown-up friendship. And that is:

To sit together and to talk.

(okay, now and then ‘they’ play a game, but those have rules too…)

I felt hugely uncomfortable in this ‘sitting-together-shape’. And especially the talking part.

But i wasn’t very concious of the fact i actually have a C H O I C E. To choose whatever shape suits M E. Regardless of what is perceived as normal.

So one day i díd realise i have a choice.

And that changed everything.

~

I started to actually feel my preferences again.

And i asked myself: what do I want?
(short question with big impact)

So i decided to follow the answers to this question.

I chose some friends to practice with (they didn’t know). Mostly people i only knew for a short period of time.

And playfullness came back.
And cuddles came back.
A lot of love.
And laughter.
And freedom.
And music.
Ideas and stories.

A new way of friendship. Wow… i came back to life…

But…

there was one friend to who i didn’t dare to introduce my new way of friendship. Even thought i R E A L L Y wanted it. She was my best and oldest friend!

How do you change a friendship wherein the grown-up-way of connecting has become thé way?

~

About half a year ago she came to visit me. It was new years eve and we decided to spend some time together.

So i opened the door for her. And she put down her coat. And i gave her a drink. And we sat down at the couch. And i asked her how she was doing. And she asked the same thing to me.

And i felt my whole body cramping.

I couldn’t do it anymore.

The answer to the ‘what do i want’- question was so clear:

I didn’t want to talk.
I was tired.
I wanted to be silent.
To just be together.
And to open a space wherein anything could arrise.
Free.
I wanted to be free together!

So i said: ‘actually i want to be silent for a bit, is that okay?’

‘Oh… sure’, she said. A bit uncomfortable.

So i laid down on the ground. In front of the stove. And said nothing.

I felt nervous.

She gazed outside, through the window.

I gazed at the carpet.

Silence………

And then… something magical happened…..

~

She took a deep breath. Pulled up her legs and laid her body down at the couch. Breathing out.

The whole vibe changed.

Suddenly we were both sinking into our bodies, the moment, the nothingness.

A beautiful feeling of freedom.

And from there….the most beautiful intuitive connected evening started to unfold.

We laughed like we didn’t do for áges! We made the most silly jokes. There was silence, and sound, and sharing. So much freedom. And real real connection. I read a story to her (never did that before) and she asked for another one.

A beautiful loving space wherein anything was allowed.

It was the beginning of a whole new way of friendship. And súch an incredible amount of L O V E we share. And it only grows and grows… deeper and deeper… some days i cannot believe how happy and lucky i am to have her in my life and so close to my heart. It’s a blessing.

🎈

Over kracht en ontspanning

Wat een heerlijke zwoele langzame zachte dag vandaag… Gisteravond was ik in de sauna, diepe ontspanning in mijn hele systeem. Ik droomde weg met mijn oren onder water, en dacht na over kracht.

Over hoe kracht juist te vinden is in de diepste ontspanning. En hoe er in de wereld soms juist ‘t beeld is van op zoek gaan naar je kracht, ervoor werken om iets te worden, terwijl… het zit al in ons… je hoeft er alleen maar contact mee te maken, en dan jezelf toestemming te geven om dit te gaan leven en omarmen. Meer aanwezig te maken in je lichaam, je leven. Zodat je juist vanuit die ontspanning, een diep soort zijn, kan voortbewegen.

Sommige prachtige krachten – zoals gevoeligheid, een langzaam tempo, sterk oog voor schoonheid en detail, liefde voor het proces i.p.v. het eindresultaat, dromerigheid – worden door onze maatschappij niet altijd bestempeld en gewaardeerd als kracht. En al helemaal niet in ons schoolsysteem. Maar… ze zijn het wel. Juist in die zachtheid, overgave, ligt zo veel schoonheid en waarde…

Woensdag organiseer ik een online ceremonie precies hierover. Ik nodig je uit in diepe ontspanning om vervolgens jouw meest vanzelfsprekende krachten – die je zelf niet eens zo ziet misschien, omdat ze je in de buitenwereld juist in de weg zitten of omdat ze voor jou zo normaal zijn – deze avond in te brengen in deze dans/ceremonie.

Ze helemaal toe te staan en te zien wat dat met je doet. Levendigheid, energie, warmte, zelfvertrouwen… ook emoties zullen loskomen waarschijnlijk, dat gebeurt als je dingen laat doorstromen, maar alles is welkom en niks is gek of teveel of te weinig, of te wat dan ook.

Let’s move together, own our strength, softness, sink into being… nourish our natural power… Allowing ourselves to be fully alive.

Je kan je aanmelden door me een berichtje te sturen.

Veel liefs

Ga

Ga.

Ga, ga, ga.
Al komt geen mens je achterna.

Al voel je maar een heel lichte ‘ja’.

Het water bruist.
Je tenen erin.
Spring.

Onderweg ga je voelen – steeds sterker – en weten, waarheen en waarom je wil.

Blijf in beweging.
Beweeg mee.
Van elke draaikolk leer je.

Alles komt goed en wordt alleen maar mooier. Ongelooflijk en magisch veel mooier.

Luister als eerste in jezelf.
Steeds weer.
En steeds weer.
En steeds meer.

En dan is het op een dag zo simpel:

Dan stroom je. Dan stroom je met het leven.

Dan is het water warm en je lichaam zacht. Je mond die lacht. En je ogen glinsterend open.

De golven dragen je zachtjes zonder moeite.

Ik mag ervan proeven nu. Ik laat los – steeds meer – en beweeg mee op mijn rivier. En ik kan haast niet geloven wat er allemaal uit de lucht komt vallen voor me.

Ster na ster na ster.

Dat mijn leven zoveel licht mocht geven had ik nooit kunnen bedenken. En ik ben nog maar net begonnen…. ik kan niet wachten wat ik allemaal nog mag ontdekken.

Het leven waarvan ik droomde, het bestaat. En de jouwe, ook.

Kijk ‘t eens bruisen dat water. Toe maar, voel maar, ga. Er zijn genoeg lichtjes voor ons allemaal.

Ga…

Ga, ga, ga.

En de hele wereld komt je achterna.

Alleen

How can we ever be alone?

Ik heb me vaak eenzaam gevoeld in de wereld. Dacht: potverdikkie, waarom lijkt de wereld nou niet wat meer op mij?

Totdat iemand tegen me zei: maar Nina, jij bént de wereld. Dat veranderde alles. Toen begon ik te creëren, ik mag mijn wereld creëren, ik ben hier ook!

Soms heb ik toch nog even zo’n allenig momentje. Net als vandaag. Zat ik op ‘n bankje een beetje te balen.

Tot ik met de fiets in de hand door het hoge gras terug naar huis liep, ineens stopte en (echt) zag:

Hoe kan ik nou ooit alleen zijn? Dat is haast onmogelijk. Al is er even geen mens waarbij ik me thuis voel, dan zijn er altijd nog de vogels.

~

Hoe kunnen we ooit alleen zijn?
Zie je de bladeren wiebelen in de wind?
De vogels vliegen boven je hoofd
De kleuren van het groene gras
En de wolken die voorbij drijven
zachtjes
Alles leeft
Alles danst samen

Hoe kan je ooit alleen zijn?
De aarde onder je voeten tot diep in de grond
Alle beestjes die daarin leven en kruipen en kronkelen
Alle bloemen die zich naar je openen
De wind die ook door jóuw haren waait
Jouw adem die daarop meegenomen wordt
Alles danst samen
Samen
Samen
Samen
Voel maar
Kijk maar
Zie je?

Draaikolk gedachten

“ik geef licht
ik ben stil
ik vergeef mezelf”

Mijn mantra voor vandaag.

Na twee dagen en nachten vol draaikolk gedachten.

We kunnen altijd op elk moment nieuwe gedachten kiezen. Woorden en zinnen die wél voor ons kloppen en die we echt geloven. Blijf ze herhalen en je beweegt vanzelf naar rustiger water.

Als je zorgt dat ze net een beetje meer licht geven dan de gedachten die je nu hebt zul je je al gauw beter gaan voelen.

En zo kun je weer helderder zien: waarmee zijn die draaikolk gedachten eigenlijk begonnen?

• Ben je ergens bang voor misschien en wilde je dat niet voelen? (check…)

• Zijn er verlangens in jou die gehoord willen worden? (check…)

• Is er iets dat geuit wil worden, maar wat je spannend vindt? (check… ;))

Als je dat eenmaal weet kun je daar wat mee doen (of niet, dat is aan jou). Verlangens uitspreken, je angsten erkennen en omarmen, rust nemen, die ene spannende stap zetten …

Welke nieuwe gedachten zouden jou je lichter helpen voelen vandaag?

Daar boven op een berg

Daar boven op een berg

Met een paar geitjes, een moestuin, een poesje en een varkentje.

Met modder aan m’n laarzen.
Een rondslingerende kruiwagen in de tuin.

En de warme wind die uit de verte over de heuvels zo aan komt zwieren. Zon op m’n gezicht.

Rust. Ruimte. In m’n hoofd, in m’n lijf, om me heen.

Daar boven op die berg midden in de natuur. Daar wil ik wonen, dat weet ik zeker. Daar ben ik vrij. Dat past gewoon bij mij.

~

Toen sloeg de bom in…

Ik zag:

Die vrijheid die zit niet in een berg. Die zit in mij.

Ik kan ook vrij zijn zonder berg.

… wauw…

Die berg was mijn bescherming. Een veilige ruimte waarin ik vrij ben om helemaal te zijn wie ik ben.

Het was een cover-up van mijn angst om hier – in Nederland – mijn eigen vrijheid te pakken. Mijn leven te leiden zoals ik voel dat ik die wil leiden. Dat vond ik gewoon hartstikke eng!

Maar het was wel wat ik werkelijk verlangde.

Daar gingen mijn geitjes, mijn laarzen, het biggetje knorde nog even gedag…

Even slikken…

Maar ja.. het klopt echt zo. Hier in Nederland die vrijheid creëren. Juist hier. In de bron van al mijn angsten. In een maatschappij waarin ik zo graag mensen help om meer te luisteren naar wie ze diep van binnen voelen dat ze zijn.

~

Kun jij zien of je ook zo’n berg voor jezelf hebt gecreëerd?

En durf je te voelen of jouw verlangen naar die berg een werkelijk hartsverlangen is, of een stiekeme cover-up van een angst voor… afwijzing… eenzaamheid…

Als ik je kan helpen ergens naar te kijken, laat het gerust weten. Voelen wat je echt wil, dat levert zo veel moois op uiteindelijk.

Achter (en zelfs in) die angst ligt een wereld vol liefde voor ons allemaal.

Zee

Koud water stroomt met zachte golven langs mijn benen en tenen.

Ik sta in de rand van de zee,
schelpen onder mijn blote voeten.

Mijn gedachten ebben weg
en alles wordt stil.

.

.

.

Spanje/’20